Smaki dzieciństwa

Podejrzewam, że większość z was, tak jak ja, ma jakieś smakowe wspomnienia z własnego dzieciństwa. Pamiętamy o rzeczach, które próbowaliśmy w jakichś okolicznościach, lub o czymś, co było smakiem zakazanym (i bynajmniej nie mówię tu o smaku LSD). Wspomnienia te powracają do nas co jakiś czas i wtedy myślimy sobie: "Oo, jakie to było dobre, nigdy więcej nie jadłem tak dobrych pierogów/racuchów/zupy dyniowej/wpiszcochcesz". Próbujemy te smaki powielić, odzyskać, odtworzyć przepisy z przeszłości, po to, by poczuć to wszystko jeszcze raz. Jednak w 99 procentach się to nie udaje, bo na ten smak składały się nie tylko produkty, ale i okoliczności, czy choćby osoba, która przygotowała dla nas danie.

Pamiętam fenomenalne racuchy na szkolnej stołówce - kiedy na przerwach rozeszła się plotka, co dziś na obiad, wszyscy gnaliśmy do stołówki po racuchy. Były grube, mocno przypieczone, chrupiące i szczodrze posypane cukrem pudrem. Czasem nawet jakiemuś szczęściarzowi udało się wydębić dokładkę i wtedy zyskiwał on miano Króla Stołówki.
Ilekroć sama smażę w domu racuchy, myślę o tych stołówkowych - ich smaku nie uda mi się odtworzyć już nigdy, dlatego nawet nie próbuję - zbyt wielkie rozczarowanie czekałoby mnie na końcu: niby przepis ten sam, ale jednak to nie to samo...

Ponoć moja Babcia często wspominała o smaku z dzieciństwa - smaku melasy zrobionej z buraków cukrowych - mówiła o tym jak o największym przysmaku, przy którym trufle to jedzenie dla ubogich. Moja mama, a synowa mojej Babci, postanowiła zrealizować to jej marzenie i zrobiła jej ten smakołyk, ale, mimo dobrego przepisu, melasa okazała się okropna. To tylko umysł i wyobraźnia Babci wykreowała ten smak, jako smak idealny.

Sama miewam wiele takich smakowych wspomnień. Pamiętam smak syropu z cebuli, który dawała nam mama, gdy byliśmy chorzy. Smak zielonych jabłek, czereśni, agrestu, które pożeraliśmy, gdy tylko na gałęziach pojawiały się pierwsze zawiązki owoców. Pamiętam smak pierogów z czereśniami, które zrobiła dla nas babcia przyjaciół; smak chorwackich muli, jedzonych w porcie; zapach i smak jabłek z piwnicy cioci.
Te wszystkie ulotne wspomnienia sprawiają, że życie nabiera koloru, tekstury, zapachu i smaku. Dla takich wspomnień chce się kombinować, tworzyć nowe smaki, dania, próbować różnych potraw i produktów.
To takie moje drobne przyjemności, które sprawiają, że czasem chce się żyć. ;)

Hello kitty

Uwielbiam rude. Uwielbiam koty. Uwielbiam spanie na łyżeczkę.
Po prostu esencja mojego istnienia ;)

It's your lucky day!

Zmęczona, ale szczęśliwa wróciłam dziś do domu, po całym dniu intensywnych wrażeń na uczelni. Pozaliczałam większość przedmiotów na oceny dobre i bardzo dobre (nazwijcie mnie kujonem, a to dowiedzie tylko waszej zazdrości!), zaliczyłam też połowę egzaminu z teorii literatury - w związku z tym wytatuuję sobie dzisiejszą pamiętną datę na tyłku!;)

W dodatku mama zrobiła pierogi ruskie, w domu jest przyjemnie ciepło i miło, aż chce się żyć, mimo tego całego zmęczenia.
Słucham sobie cudownej muzyki (♥ Piers Faccini), piję herbatę z cytryną, w powietrzu unosi się zapach lawendy... aż szkoda przerywać to wszystko, by po raz kolejny usiąść do nauki. No ale cóż, sesja rządzi się swoimi prawami;)

A, byłabym zapomniała.
Wczoraj minął rok, odkąd założyłam tego bloga. Szczerze powiedziawszy nawet nie zauważyłam, kiedy minęło te 365 dni. Czas strasznie zapiernicza, nie da się ukryć. Ale generalnie jestem zadowolona z tego miejsca, a raczej z tego, że zdarza mi się tu pisać nie tylko raz na pół roku;)
Tak więc: Happy BlogBirthday to me!

A na deser - tort w kształcie Mistrza Yody. Spróbować musisz go!

Chaos, chaos in my head

Tyle rzeczy wydarzyło się od ostatniego zamieszczonego tu posta, że aż nie chce mi się o tym pisać. Wystarczą tylko słowa, że mam nieźle namieszane i naplątane w głowie, że czasem aż zastanawiam się czy to nie zbyt wiele, jak na moją małą mózgownicę. Człowiek chce, żeby z Nowym Rokiem wszystko zaczęło układać się jasno i przejrzyście - a życie, jak to bywa, ma w dupie nasze noworoczne życzenia i robi swoje. Chcę nastawić się pozytywnie do świata, założyć różowe okulary i uwierzyć, że wszystko będzie pięknie jak w najcudowniejszym śnie. Małe dzieci zwykły uważać, że gdy czegoś się bardzo mocno chce i bardzo mocno w to wierzy - to to się stanie. Zazwyczaj jednak ich życzenia obejmowały krąg posiadania nowej lalki Barbie czy nakręcanego robota, więc nie wiem czy ta teoria zadziała w moim przypadku. Bo może zbyt wiele żądam.
Tak czy siak, chcę żeby wszystko było piękne, różowe i cudowne. I tak będzie.

A z bardziej prozaicznych rzeczy: niedługo minie rok, od kiedy założyłam tego bloga i muszę powiedzieć, że to chyba jedyna rzecz, którą przez ten rok udało mi się robić w miarę systematycznie. Czego nie można np. powiedzieć o antybiotykach, które zapomniałam zjeść do końca, lub o ćwiczeniach na mięśnie brzucha, które odpuszczam sobie od kilku dni. ;) Więc można to uznać za jakiś tam mój sukces. Oczywiście, nie oczekuję orderów z ziemniaka, ale jakieś małe oklaski by się przydały. Jest więc szansa, że małymi kroczkami uda mi się wypracować jakąś systematyczność w moim życiu i być może za jakieś 50 lat będę mogła się pochwalić tym, że przez pełny miesiąc brałam lekcje baletu, albo witaminę C.
Życzę sobie szczęścia.

Post dedykowany

Panie Od Literatury - giń!

A w nowym roku...

Życzę sobie dużo dystansu, wytrwałości, cierpliwości i optymizmu.
I jednorożców.
Chciałabym, żeby ten nowy rok był tak bardzo różny od poprzedniego. I poprzedniego. Żeby był lepszy, bardziej uśmiechnięty, zadowolony. Żeby nie wylewał łez niepotrzebnie, żeby umiał zamilknąć, kiedy potrzeba; żeby skupił się na sobie i zaczął cieszyć się swoim życiem i szczęściem.
I żebym w przyszłym roku nie musiała życzyć sobie tego wszystkiego, bo po prostu to wszystko osiągnę.