Pragnę Cię stale, lecz nie tak bardzo.
Marzę o Tobie, lecz nie tak bardzo.
Dobrze mi z Tobą, lecz coraz częściej myślę, że
Kocham i nie kocham Cię.
Ewa Bem
Czasem nawet bezsensowne piosenki mają w sobie trochę życiowej prawdy.
Don't they?
sobota, października 22, 2011
czwartek, października 13, 2011
Pięciolatek
Czy pięć lat to dużo? Zależy, z której strony patrzysz. Gdyby w pewien słoneczny piątek trzynastego 2008 roku ktoś powiedział mi, że następne 5 lat spędzę w towarzystwie tego jednego faceta - pewnie bym nie uwierzyła. Bo pięć lat to kupa czasu.
A teraz, gdy myślę o sobie sprzed 5 lat i porównuję z dzisiejszą mną, wiem, że nie zmieniło się aż tak wiele.
Gdybym miała zrobić bilans rzeczy, które stały się od tego czasu wyglądałoby to mniej więcej tak:
Przeszłam drogę od włosów do pasa, poprzez krótkie do brody po znów długie; zrobiłam sobie tatuaż; nauczyłam się jeździć na nartach i motocyklu; zrobiłam prawo jazdy; byłam we Włoszech, Austrii, Niemczech, Słowacji, Czechach (milion razy), dwukrotnie w Chorwacji, nad morzem i w górach; wylałam po wiadrze łez - jedno ze smutku, drugie z radości; straciłam dwa zęby; dwa razy wylądowałam w szpitalu; byłam na 8 koncertach ukochanych zespołów; dziesiątkach imprez i zawodów motocyklowych zarówno w Polsce, jak i w Europie; zdałam maturę i dostałam dyplom na studiach; straciłam i zyskałam wielu znajomych; niezliczoną ilość razy spadłam z konia; dwukrotnie zajęłam trzecie miejsce w zawodach jeździeckich; rozbiłam samochód; dwa razy miałam stypendium naukowe na uczelni; przeczytałam setki książek, obejrzałam setki filmów i seriali; uczyłam się francuskiego; zafarbowałam włosy na zielono i milion innych rzeczy, których przypominanie i wypisywanie zajęłoby mi tu pewnie sporo czasu.
Sęk w tym, że gdzieś w tym wszystkim jesteś też Ty, dokładający się do tych sytuacji, miejsc, rzeczy. Przez 5 lat dzieliłam z Tobą radości i, niestety, smutki mojego życia. Sam też wiele z nich powodowałeś, czego z pamięci wymazać się nie da. Były wzloty i upadki, uśmiech i łzy, złość, przytulanie, czułe słówka i przekleństwa pod nosem. Były motyle w brzuchu, ale także zimna kula frustracji, złości i stresu zalegająca w żołądku. Były noce, podczas których leżąc w Twoich ramionach czułam się najbezpieczniejszym człowiekiem na Ziemi, były też takie, które nie dawały mi spać z powodu pesymistycznych myśli toczących moją głowę. Te 5 lat to sinusoida, wykres naszych wzlotów i upadków jako pary. I, jeśli mam być szczera, ilość upadków przewyższyła chyba czasem ilość wzlotów, których doświadczyliśmy.
Po co piszę to wszystko? Bo zastanawiam się, co będzie za kolejne pięć lat. Gdzie, z kim będę, jak potoczy się moje i Twoje życie. Czy będziemy razem? Kto to wie. Kto pięć lat temu przypuszczałby, że będziemy ze sobą tak długo?
Gdyby w pewien słoneczny czwartek trzynastego 2011 roku ktoś powiedział mi, że następne 5 lat spędzę w towarzystwie tego jednego faceta - pewnie bym nie uwierzyła.
A teraz, gdy myślę o sobie sprzed 5 lat i porównuję z dzisiejszą mną, wiem, że nie zmieniło się aż tak wiele.
Gdybym miała zrobić bilans rzeczy, które stały się od tego czasu wyglądałoby to mniej więcej tak:
Przeszłam drogę od włosów do pasa, poprzez krótkie do brody po znów długie; zrobiłam sobie tatuaż; nauczyłam się jeździć na nartach i motocyklu; zrobiłam prawo jazdy; byłam we Włoszech, Austrii, Niemczech, Słowacji, Czechach (milion razy), dwukrotnie w Chorwacji, nad morzem i w górach; wylałam po wiadrze łez - jedno ze smutku, drugie z radości; straciłam dwa zęby; dwa razy wylądowałam w szpitalu; byłam na 8 koncertach ukochanych zespołów; dziesiątkach imprez i zawodów motocyklowych zarówno w Polsce, jak i w Europie; zdałam maturę i dostałam dyplom na studiach; straciłam i zyskałam wielu znajomych; niezliczoną ilość razy spadłam z konia; dwukrotnie zajęłam trzecie miejsce w zawodach jeździeckich; rozbiłam samochód; dwa razy miałam stypendium naukowe na uczelni; przeczytałam setki książek, obejrzałam setki filmów i seriali; uczyłam się francuskiego; zafarbowałam włosy na zielono i milion innych rzeczy, których przypominanie i wypisywanie zajęłoby mi tu pewnie sporo czasu.
Sęk w tym, że gdzieś w tym wszystkim jesteś też Ty, dokładający się do tych sytuacji, miejsc, rzeczy. Przez 5 lat dzieliłam z Tobą radości i, niestety, smutki mojego życia. Sam też wiele z nich powodowałeś, czego z pamięci wymazać się nie da. Były wzloty i upadki, uśmiech i łzy, złość, przytulanie, czułe słówka i przekleństwa pod nosem. Były motyle w brzuchu, ale także zimna kula frustracji, złości i stresu zalegająca w żołądku. Były noce, podczas których leżąc w Twoich ramionach czułam się najbezpieczniejszym człowiekiem na Ziemi, były też takie, które nie dawały mi spać z powodu pesymistycznych myśli toczących moją głowę. Te 5 lat to sinusoida, wykres naszych wzlotów i upadków jako pary. I, jeśli mam być szczera, ilość upadków przewyższyła chyba czasem ilość wzlotów, których doświadczyliśmy.
Po co piszę to wszystko? Bo zastanawiam się, co będzie za kolejne pięć lat. Gdzie, z kim będę, jak potoczy się moje i Twoje życie. Czy będziemy razem? Kto to wie. Kto pięć lat temu przypuszczałby, że będziemy ze sobą tak długo?
Gdyby w pewien słoneczny czwartek trzynastego 2011 roku ktoś powiedział mi, że następne 5 lat spędzę w towarzystwie tego jednego faceta - pewnie bym nie uwierzyła.
środa, października 12, 2011
Nowy rozdział: "Bez tytułu"
W pewnym sensie, jestem w miejscu, które mogę nazwać nowym.
Czuję się tak, jak kiedyś, ale inaczej.
Nie poszłam na studia, nie mam pracy, jestem w domu z rodzicami. Czy jest mi źle? Hm, nie. Lubię mój dom i rodzinę, dobrze się tu czuję. Permanentne wakacje. Kłopot zaczyna się w momencie finansowym. Nie, rodzice nie każą mi płacić za swój pobyt w domu, ale bez własnych funduszy czuję się jak w dzieciństwie, kiedy o każdą, najgłupszą zachciewajkę musiałam prosić rodziców. I to mi przeszkadza. Fakt, że powinnam w końcu dorosnąć i opuścić rodzinne gniazdo, żeby żyć własnym życiem i tworzyć swój własny dom jednocześnie przeraża mnie i fascynuje. Chcę tego, ale jak na razie nic się na to nie zanosi. A może po prostu za mało tego chcę?
Decydując się na taki obrót spraw, tłumaczyłam, że to tylko przejściowe, to czas, który daję sobie na poszukanie własnej drogi. Ale jej nie szukam, a czas mija. A jeśli zaraz znów będzie październik? Nie jestem ani o krok bliżej odnalezienia wyjścia, sposobu na życie, swojego miejsca w świecie. A może się czepiam, bo jest za wcześnie? Dam sobie czas.
Na dorośnięcie.
P.S. Fakt, że wyglądam jak chomik wcale nie pomaga mi poczuć się dobrze i pozytywnie myśleć o przyszłości. W tej chwili chcę jedynie, żeby zeszła mi opuchlizna z twarzy i żeby już nigdy w życiu nie iść do dentysty.
Czuję się tak, jak kiedyś, ale inaczej.
Nie poszłam na studia, nie mam pracy, jestem w domu z rodzicami. Czy jest mi źle? Hm, nie. Lubię mój dom i rodzinę, dobrze się tu czuję. Permanentne wakacje. Kłopot zaczyna się w momencie finansowym. Nie, rodzice nie każą mi płacić za swój pobyt w domu, ale bez własnych funduszy czuję się jak w dzieciństwie, kiedy o każdą, najgłupszą zachciewajkę musiałam prosić rodziców. I to mi przeszkadza. Fakt, że powinnam w końcu dorosnąć i opuścić rodzinne gniazdo, żeby żyć własnym życiem i tworzyć swój własny dom jednocześnie przeraża mnie i fascynuje. Chcę tego, ale jak na razie nic się na to nie zanosi. A może po prostu za mało tego chcę?
Decydując się na taki obrót spraw, tłumaczyłam, że to tylko przejściowe, to czas, który daję sobie na poszukanie własnej drogi. Ale jej nie szukam, a czas mija. A jeśli zaraz znów będzie październik? Nie jestem ani o krok bliżej odnalezienia wyjścia, sposobu na życie, swojego miejsca w świecie. A może się czepiam, bo jest za wcześnie? Dam sobie czas.
Na dorośnięcie.
P.S. Fakt, że wyglądam jak chomik wcale nie pomaga mi poczuć się dobrze i pozytywnie myśleć o przyszłości. W tej chwili chcę jedynie, żeby zeszła mi opuchlizna z twarzy i żeby już nigdy w życiu nie iść do dentysty.
Subskrybuj:
Posty (Atom)